നിക്കോളോ കോണ്ടിയുടെ 'ബിസെനെഗാലിയ'

നിക്കോളോ ഡി കോണ്ടി ഒരു വെനീഷ്യൻ വ്യാപാരിയും വിജയനഗരം സന്ദർശിച്ച ആദ്യകാല വിദേശസഞ്ചാരികളിൽ ഒരാളുമായിരുന്നു. മഹാനഗരമായ വിജയനഗരത്തിന്റെ അവശിഷ്ടങ്ങൾ ഇന്നത്തെ കർണാടക സംസ്ഥാനത്തിലെ ഹമ്പിയിൽ കാണാൻ സാധിക്കും.

നിക്കോളോ കോണ്ടി തന്റെ യാത്രകളുടെ വിവരണം സ്വയം എഴുതിയതല്ല. ഇന്ത്യയിൽ നിന്ന് മടങ്ങുന്ന വഴി മക്കയിലെത്തിയപ്പോൾ തന്റെ കുടുംബത്തിന്റെ രക്ഷയെക്കരുതി മതപരിവർത്തനം നടത്താൻ അദ്ദേഹം നിർബന്ധിതനായി; 1444 - ൽ ഇറ്റലിയിൽ തിരിച്ചെത്തിയ കോണ്ടി യൂജീനിയസ് നാലാമൻ മാർപ്പാപ്പയിൽ നിന്നും പാപവിമോചനം തേടി. അദ്ദേഹത്തിന്റെ യാത്രകളെ പറ്റിയുള്ള സത്യസന്ധമായ വിവരണം മാർപ്പാപ്പയുടെ സെക്രട്ടറി പോഗ്ജിയോ ബ്രാസിയോലിനിയോട് സത്യസന്ധമായി വിശദീകരിക്കാമെന്ന വ്യവസ്ഥയിലാണ് ഇത് അനുവദിച്ചത്.

The ruins of Vijayanagar - Watercolour drawing by Colin MacKenzie - 1801

മൗണ്ട് സിനായിൽ വച്ച് കോണ്ടിയെ കണ്ടുമുട്ടിയ സ്പാനിഷ് സഞ്ചാരി പെറോ താഫൂർ, കോണ്ടിയുടെ ഭാര്യ ഒരു ഇന്ത്യക്കാരിയാണെന്ന് കുറിച്ചിട്ടുണ്ട്. കോണ്ടിയുടെ ഭാര്യയും നാലു മക്കളിൽ രണ്ടുപേരും ഈജിപ്റ്റിൽ വച്ച് പ്ലേഗ് ബാധിച്ച് മരിച്ചു.

ബ്രാസിയോലിനി കോണ്ടിയുടെ യാത്രാനുഭവങ്ങൾ ലാറ്റിൻ ഭാഷയിൽ തന്റെ 'ഹിസ്റ്റോറിയ ഡി വെരിയേറ്റേറ്റ് ഫോർച്യൂൺ' എന്ന പുസ്തകത്തിൽ രേഖപ്പെടുത്തി. ജെ. വിന്റർ ജോൺസ് 1857-ൽ കോണ്ടിയുടെ യാത്രാവിവരണം അടങ്ങിയ ഭാഗം ഹക്ലൂയിറ്റ് സൊസൈറ്റിക്കായി ഇംഗ്ലീഷിലേക്ക് വിവർത്തനം ചെയ്തു.

തന്റെ ചെറുപ്പകാലത്ത് സിറിയയിലെ ഡമാസ്കസിൽ സ്ഥിരതാമസമാക്കിയ കോണ്ടി അവിടെ ഒരു വ്യാപാരിയായിരുന്നു. ഇവിടെ നിന്നാണ് 1419-ൽ ഇന്ത്യ, ശ്രീലങ്ക, സുമാത്ര, ജാവ, ചൈന എന്നിവയുൾപ്പെടെയുള്ള കിഴക്കൻ രാജ്യങ്ങൾ സന്ദർശിക്കാനായി അദ്ദേഹത്തിന്റെ 25 വർഷം നീണ്ട യാത്ര ആരംഭിച്ചത്. അദ്ദേഹം കാലുകുത്തിയ ആദ്യ ഇന്ത്യൻ നഗരം ഗുജറാത്തിലെ കാമ്പേ ആയിരുന്നു. കുറച്ചു ദിവസത്തെ യാത്രയ്ക്ക് ശേഷം അദ്ദേഹം 'ബിസെനെഗാലിയ' (വിജയനഗരം) രാജ്യത്തെത്തി. കൂടാതെ മൈലാപ്പൂർ, കേരളത്തിലെ മലബാർ തീരത്തുള്ള കൊല്ലം, കൊച്ചി, കോഴിക്കോട് എന്നിവയുൾപ്പെടെ പല സ്ഥലങ്ങളും അദ്ദേഹം സന്ദർശിച്ചു.

1420-21 കാലഘട്ടത്തിലാണ് നിക്കോളോ കോണ്ടി വിജയനഗരം സന്ദർശിച്ചതെന്നും അന്നത്തെ രാജാവ് ദേവരായ ഒന്നാമനായിരുന്നുവെന്നും അനുമാനിക്കപ്പെടുന്നു. വിജയനഗരം എന്ന മഹാനഗരം വളരെ കുത്തനെയുള്ള പർവതത്തിനടുത്തായിരുന്നുവെന്ന് കോണ്ടി വിവരിക്കുന്നു. നഗരം അറുപത് മൈൽ ചുറ്റളവിലായിരുന്നു. ആയുധം പ്രയോഗിക്കാൻ പ്രാപ്തിയുള്ള ഏകദേശം 90,000 പേരുണ്ടായിരുന്നു. ഈ പ്രദേശത്തെ നിവാസികൾ അവർ ആഗ്രഹിക്കുന്നത്ര സ്ത്രീകളെ വിവാഹം കഴിച്ചിരുന്നു. ഭർത്താക്കന്മാർ മരിക്കുമ്പോൾ ഭാര്യമാർ അവരുടെ ചിതയിൽ ചാടി മരിക്കുമായിരുന്നു. 

ഇന്ത്യയിലെ ഏറ്റവും ശക്തനായ ഭരണാധികാരിയായിരുന്നു വിജയനഗരത്തിലെ രാജാവ്. അദ്ദേഹത്തിന് 12,000 ഭാര്യമാരുണ്ടായിരുന്നു, അവരിൽ 4000 പേർ നിരന്തരം കാൽനടയായി അദേഹത്തെ പിന്തുടരുകയും കൂടാതെ ഭക്ഷണകാര്യങ്ങൾ നോക്കുകയും ചെയ്തിരുന്നു, 4000 പേർ കുതിരപ്പുറത്തും ബാക്കിയുള്ളവർ പല്ലക്കിലും യാത്ര ചെയ്തിരുന്നു. മഞ്ചലിൽ യാത്ര ചെയ്തിരുന്ന സ്ത്രീകളിൽ 2000-3000 പേരെ പ്രത്യേകം തിരഞ്ഞെടുത്തത് മരിക്കുമ്പോൾ അദ്ദേഹത്തോടൊപ്പം ചിതയിൽ എരിഞ്ഞടങ്ങാമെന്ന വ്യവസ്ഥയിലാണ്. ഇത് ഒരു വലിയ ബഹുമതിയായിട്ടാണ് അവർ കണ്ടിരുന്നത്.

വർഷത്തിലൊരിക്കൽ നഗരപാതകളിലൂടെ അവരുടെ വിഗ്രഹം വലിയ രണ്ട് രഥങ്ങൾക്കിടയിൽ വച്ച് കൊണ്ടുപോകും. അതിൽ സുന്ദരികളായ യുവതികൾ കീര്‍ത്തനങ്ങൾ പാടും. ഒപ്പം ഒരു വലിയ ഘോഷയാത്രയും. ഭക്തി മൂത്ത പലരും വണ്ടിയുടെ ചക്രങ്ങൾ തങ്ങളുടെ മുകളിലൂടെ കേറിയിറങ്ങി പോകാനും അങ്ങനെ മരണപ്പെടാനും വേണ്ടി ഈ സമയം നിലത്തു കിടപ്പുണ്ടാവും. ഈ മരണ രീതി അവരുടെ ദൈവത്തിന് വളരെ സ്വീകാര്യമാണെന്ന് അവർ പറയുന്നു.

മറ്റു ചില ഭക്തരാകട്ടെ അവരുടെ ശരീരത്തിന്റെ വശങ്ങൾ തുളച്ചു അതിലൂടെ ഒരു കയർ കയറ്റി രഥങ്ങളുമായി സ്വയം ബന്ധിക്കുന്നു. രഥത്തിൽ നിന്ന് ആഭരണങ്ങൾ പോലെ തൂങ്ങിക്കിടന്നു പാതിജീവനുമായി രഥയാത്രയെ അനുഗമിക്കും. ഇതിനേക്കാൾ വലിയ ആരാധനയോ ത്യാഗമോ തങ്ങളുടെ ദൈവങ്ങൾക്കുവേണ്ടി ചെയ്യാൻ കഴിയില്ലെന്ന് അവർ വിശ്വസിക്കുന്നു.

വിജയനഗരത്തിലെ പ്രത്യേകാനുഷ്‌ഠാനങ്ങളോടെ നടക്കുന്ന മൂന്നു വാർഷികോത്സവങ്ങളുടെ വിവരണം കോണ്ടി നൽകുന്നു. ഒരു ഉത്സവവേളയിൽ  ജനങ്ങൾ പുഴയിലോ കടലിലോ കുളിച്ച് പുതു വസ്ത്രങ്ങൾ ധരിച്ച് മൂന്നു ദിവസം മുഴുവനും പാട്ടും നൃത്തവും വിരുന്നുമായി ചെലവഴിക്കും. [ഇത് പുതുവത്സര ദിനമായിരിക്കാം.]

മറ്റൊരു ഉത്സവത്തിൽ അവർ ക്ഷേത്രങ്ങൾക്കുള്ളിലും പുറത്തും നിരനിരയായി സുസിമാന്നി എണ്ണയൊഴിച്ചു കത്തിച്ച നിരവധി ദീപങ്ങൾ കൊളുത്തി വയ്ക്കും. ഇത് രാവും പകലും കാത്തിക്കൊണ്ടിരിക്കും. [ഇത് ദീപാവലി ആകാം.]

ഒൻപത് ദിവസം നീണ്ടുനിൽക്കുന്ന മൂന്നാമത്തെ ഉത്സവത്തിൽ അവർ വഴിയോരത്തെല്ലാം ചെറിയ കപ്പലുകളുടെ കൊടിമരം പോലെയുള്ള വലിയ ബീമുകൾ സ്ഥാപിക്കുകയും അവയുടെ മുകൾ ഭാഗത്തേക്ക് സ്വർണ്ണക്കസവുകൾ ഇടചേർന്ന വിവിധതരം മനോഹരമായ തുണികൾ തൂക്കിയിടുന്നു. ഈ ഓരോ ബീമുകളുടെയും മുകളിൽ ഓരോ ദിവസവും മതഭക്തനായ ഒരു വ്യക്തിയെ പ്രതിഷ്ഠിക്കുന്നു. ദൈവപ്രീതിക്കായി പ്രാർത്ഥിക്കുന്ന ആ വ്യക്തികളുടെ നേരെ ആളുകൾ ഓറഞ്ച്, നാരങ്ങ, തുടങ്ങിയ പഴങ്ങൾ വലിച്ചെറിയുമ്പോഴും അവർ ഇതെല്ലം ക്ഷമയോടെ സഹിക്കുന്നു. ['ദസറ' എന്നും 'നവരാത്രി' എന്നും അറിയപ്പെടുന്ന മഹാനവമി ഉത്സവമാണിത്.]

മൂന്നു ദിവസം നീണ്ടുനിൽക്കുന്ന വേറൊരു ഉത്സവമുണ്ട്, ഈ സമയത്ത് അവർ വഴിയിൽക്കൂടി കടന്നു പോകുന്നവരെയെല്ലാം രാജാവും രാജ്ഞിയും ആണെങ്കിൽ പോലും കുങ്കുമപ്പൂ കലക്കിയ വെള്ളം തളിക്കുന്നു, ഇത് എല്ലാവർക്കും ചിരിച്ചുകൊണ്ടു എതിരേൽക്കുന്നു. [ഇത് ഹോളി ആയിരിക്കാം.]

സാമൂഹ്യ ചടങ്ങുകളിൽ സംഗീതം എങ്ങനെ ബന്ധപ്പെട്ടിരിക്കുന്നുവെന്ന് കോണ്ടി വിവരിക്കുന്നു. വിവാഹച്ചടങ്ങുകളിൽ സംഗീതം, വിരുന്ന്‌, കൊമ്പുവാദ്യം, പുല്ലാങ്കുഴൽ, ഓർഗൻ ഒഴികെയുള്ള മറ്റ് ഉപകരണങ്ങൾ എന്നിവ സാധാരണമാണ്. രാവും പകലും നടക്കുന്ന ഗംഭീര വിരുന്നുകളിൽ പാട്ടും നൃത്തവും പാട്ടുകളുമൊക്കെയുണ്ടാവും. നാടോടി സ്റ്റിക്ക് നൃത്തത്തെക്കുറിച്ചും കോണ്ടി വിവരിക്കുന്നു: ഒരു കൂട്ടർ വട്ടത്തിൽ പാട്ടു പാടിക്കൊണ്ട് നൃത്തം ചെയ്യുന്നു; മറ്റു ചിലർ നിരന്നുനിന്നു പാടുന്നു, ഓരോരുത്തരുടെയും കൈയിൽ ഭംഗിയുള്ള പെയിന്റടിച്ച രണ്ടു ദണ്ഡുകളുണ്ടാവും.

Disclaimer:

കോണ്ടി ഇന്ത്യക്കാരുടെ ജീവിതത്തെയും ആചാരങ്ങളെയും കുറിച്ച് ഒരു വിവരണം നൽകിയിട്ടുണ്ട്. എന്നാൽ ഈ പോസ്റ്റിൽ വിജയനഗരത്തെക്കുറിച്ചു പ്രത്യേകം എടുത്തുപറഞ്ഞിരിക്കുന്ന കാര്യങ്ങൾ മാത്രമാണ് ഉൾക്കൊള്ളിച്ചിരിക്കുന്നത്.

Reference: 

The Travels of Nicolo Conti, in the East, in the Early Part of the Fifteenth Century, as related by Poggio Bracciolini, in his work entitled "Historia de Varietate Fortune" translated by J. Winter Jones, In 'India in the Fifteen Century'